Çeşit çeşit müzik dinliyorum. Duygu durumuma göre Blues, Rock, World, Soul... gidiyor böyle. Ağırlık Rock müzikten yana gibi duruyor genelde. Ancak mevzunun bir özü var reddemeyeceğim; ne dinlersem dinleyeyim electronic müzikle olan bağım hep farklı bir derinlikte oluyor. Bunu jenerasyona ve büyürken abimin sürekli yan odamda duvarları sarsacak derecede dinlediği müziklere bağlıyorum. 20 yaşından sonra Rock müziği tanımaya başlamış olduğumu düşünürsek damarlarımda electronic popçu kanı akıyor sanıyorum. Babamın benim dinlediğim Funk müzikleri duyunca gençliğine dönmesi gibi ben de 60'lı yaşlarıma ulaşırsam bir trance parçası duyduğumda içleneceğimi hayal ediyorum.
Bu sene İngiltere Stratford Upon Avon'da yapılan Global Gathering Festival'ine gitme fırsatım oldu. Yapılan en büyük electronic müzik organizasyonu başladığından beri. Abartmıyorum kendimi bildim bileli hayalini kurduğum bir şeyi gerçekleştirmiş oldum oraya giderek. Türkiye'de benzerleri yapılan bir organizasyon ancak gördüm ki isimlerinden başka bir şeyleri benzemiyor. Orada yaşadığım 3 günün ardından tekrardan "hayatımda hiç bu kadar eğlenmedim" diyemeyeceğimi bile düşündüm. Festival sonrasında çok uzun süreyi de kendime gelmeye çalışmakla geçirdim. Eğlenmeyi malesef bizden daha iyi bilen binlerce insanın arasında ezilmeden en çok sevdiğim DJ'leri dinleyerek çimlerde uzanıp gökyüzünü izledim. İçtik içtik ayıldık, mis gibiydi.
Kamp alanı ile sahneler arasında yürüdüğümüz yoldan bir kare
Aşağıdaki listede gücümün yettiği kadarını dinledim 3 gün boyunca. Ancak Armin Van Buuren'ın bana ve binlerce kişiye yaşattığı eğlence açık ara farkla öndeydi.
Küçüklerime anlatmak ve onları teşvik etmek istediğim şey kesinlikle 'eğlenmek'. Herkes eğlensin hep gülelim istiyorum çok şey mi istiyorum...
**
Bunları tekrar düşünmeme sebep güzellikte bir ev partisi yaptık Ankara'da yılbaşı öncesi. Turntable'ın başında cillop gibi çalan DJ Loopo arkadaşım vardı. Arada yanına gidip kulaklığını ödünç aldığımda dışarı çıkan müzikle kulaklıktan duyduğum arasındaki fark beni dehşete düşürdü her seferinde. Gittiğim festival ve konserlerde en çok eğlenenin DJ olduğunu farkettim o gece. Ne güzeldi...
Dün gece de sahilde rakı içip balık yedikten sonra arabada gezmeye başladık bir kaç arkadaş. Lapa lapa kar yağıyor sokaklar bomboş, CD çalarda Armin Van Buuren'in A State Of Trance programı için hazırladığı 2009 Christmas 25 Countdown seti vardı, dinleye dinleye tur attık tüm İstanbul'da.
Kro muyuz biz diye çok sorguladım bugün. Şahin'ine binip techno müzik açıp camlardan sarkarak ışıkta bekleyen abilerden farkımız mı vardı şimdi bacaklarımız kılsız diye? Bence yoktu kopçiki kopçiki dolaştık balık kokan ağzımızla. Kroyduk ama eğlence bizdeydi. Fena eğlendik, Armin olmasa da eğlenirdik yapmadığımız şey değil. Ama idda ediyorum, en çok ben eğlendim. Çok sevdiğim dostlarım arabamda, şehrimde, dizimin dibinde. Kar yağıyor ve damarlarımdaki kanı besleyen bir müzik çalıyor...
Gece bitti herkesi güzergahında bıraktım ve eve döndüm, Armin'le kaldık başbaşa. Bana şu şarkıyı çaldı ve ben duygulanmayı başardım:
This morning comes a step too soon
A lonely gaze, and empty room
You’re a far cry
a distant memory
but something inside of me always knew this
I’d be standing here without you
As if nothing’s happened
As if nothing’s wrong
the world seems to move on, the world carries on
I’ll starve for your love, hungry I fall
as if nothing’s happened
nothing at all
