Çocukluk dönemime ait bir şarkı.
elller, eller, eller
eller, eller, eller
sallanır dile gelir
bülbüller güle gelir
öpülür hale gelir
konuşan ellerimiz
savrulan mendil gibi
kalplerde kandil gibi
aşk okuyan dil gibi
kıvrılan ellerimiz
mektup yazar, naz eder
kışlarını yaz eder
açılır niyaz eder
uçuşan ellerimiz
mektup olur yazılır
falın olur bakılır
dostun olur sıkılır
uzanan ellerimiz
-Yıldırım Gürses
bildiğin gibi değil
Diyor ki, "ya bugüne kadar yaşadığın her şey seni hayal edebileceğinden daha büyük bir hayale hazırlıyorsa?"
Başka türlü bir seçeneği ben kabul etmiyorum şahsen. Sevgiler.
İçindeki dinlemediğin yerlerinden mesaj var
Yıllar önce dinlediğim bir şarkı bu sabah birden aklıma geldi, şarkıda terk edilen Jennifer "gidemezsin arkadaş" isyanı var. Seveceksin diyor da başka bir şey demiyor (Dreamgirls filminden bir sahne).
Benim sözüm ilişkilerden öte içimizdeki o isyan eden tarafla ilgili. Hani bazı yerlerimiz vardır inatla sevemeyiz ya da görmezden geliriz. Hele bir de öfkeliyse iyice öteleriz, yalnız bırakırız, dinlemeyiz kendini ifade etmesine müsade etmeyiz. Yanında durmayız sahiplenmeyiz, varlığından korkarız, gerçekliğinden ürkeriz söylemesi muhtemel doğruların bizi sarsmasından, yıkılması gereken kalıpların varlığını farkettirmesinden ödümüz kopar. Sonra o bastırdığımız yerimiz bir kasırga koparır. O dakikadan sonra dinlememek mümkün olmaz. Çünkü aslında hiçbir yere gitmemiştir. Öyle bir şarkı, "seveceksin arkadaş, bir yere gitmiyorum sen de beni seveceksin...".
yes you aare, yes you aare
Alternatif ifade şekilleri için:
A gift of Love
Yolumu kaybettiğimde daha çok kaybolmamı sağlamış bir albüm sağolsun.
Aşk olsun.
Video'nun alt kısmında şarkıların listesi mevcut. 36 şarkı var fena.
Aşk olsun.
Video'nun alt kısmında şarkıların listesi mevcut. 36 şarkı var fena.
HUMAN's Musics
Dün akşam müzik keşfetmek bahanesiyle Youtube'un altını üstüne getirirken açtığım linklerden biriydi. Gecemin sonunda yarın tıklanmak üzere birikmiş bir çok sekme arasında günün kapanış videosu olarak bu videoyu seçip izledim.
Film drone ile belli bir yükseklikten çekilmiş sekansların müzik ile montajlanıp lirik bir şekilde sunulmasından ötürü biraz da uzun metraj video klip havasında bir belgesel film.
Belki hiç ziyaret etme fırsatı bulamayacağınız toprakları, hayatları ve eminim bir kısmının varlığından daha önce haberdar olmadığınız yaşamları tarladaki çiçekleri sunar gibi rengarenk sunmuş. Sekanslar arasında farklı farklı ülke vatandaşı olan insanların bir kaç saniyelik portreleri gösteriliyor.
-spoiler-
'tek düzeleşecek mi acaba?' diye düşünmeye başlamışken gelen bir 'Swimming in China' sahnesi ve sonrası var ki insanın ve dünyanın ne kadar zengin ve enteresan hikayelerle dolu olduğunu ve yapımın bu zenginliği yansıtmadan ve bunu hissettirmeden içeriği tamamlamayacağını gördüm.
-spoiler-
Öyle ki bir noktadan sonra yapımın ihtişamına alışıp daha fazlasını istemesi muhtemel iştahınızı doyurmadan kesinlikle sona ermiyor.
İzlemek için:
İzlemek için:
hayat nasıl bir şey
Hayat, toplumun bana anlattığı gibi bir şey olmak zorunda değil. Veya bugüne kadar benim nasıl olmam gerektiği konusunda bana anlatılan hikayelerden hiçbiri olmayabilir.
Kaderim başkalarının benim nasıl bir hayata sahip olmam gerektiği ile ilgili yorumlarına göre çizilmiş olamaz, olmamalı. O zaman işin heyecanı da kaçar, kaçmaz mı? Ayrıca heyecanlı da olmak zorunda değil tüm hayat, heyecan tüm yaşanması muhtemel duygular arasında tek başına bir duygu durumu olarak yer alabilir...
Kaderim başkalarının benim nasıl bir hayata sahip olmam gerektiği ile ilgili yorumlarına göre çizilmiş olamaz, olmamalı. O zaman işin heyecanı da kaçar, kaçmaz mı? Ayrıca heyecanlı da olmak zorunda değil tüm hayat, heyecan tüm yaşanması muhtemel duygular arasında tek başına bir duygu durumu olarak yer alabilir...
Anahtar
Bir gün önce E. arkadaşımla buluşup uzun bir sohbet etmiştik.
Uzun süre emek harcayıp açmak üzere olduğu bir mekanda içki satışı olduğunu öğrenince yatırımcı olarak fikrini değiştiren babasının kısa bir süre önce bar mı açsak diye kendisini aradığından bahsetti. Ben de mekanın adı 'broken hearts' olsun demiştim, üzerine gülüşmüştük.
Nüktemin kaynağı 'Museum of Broken Relationship', Z. arkadaşım yeni ziyaret ettiği bu yerden bir kaç hikayeyi facebook'ta paylaşmıştı. Paylaşımı ve müzedeki hikaye şu şekilde:
A garage door key:Approximately 3 year,
on and off Oakland, USA
He lived in fairy tales and fantasy. He created beautiful worlds out of thin air, whispered them into my ear then rode his bicycle to distant lands. He slayed dragons while he was away, protecting his maiden's honor. He returned transformed. He returned to feed me figs and honey and to sing songs of my beauty. He created beautiful worlds, but he was too afraid to create a beautiful world with me.
One magical day he presented me with a gift, a key. A key to his garage, a key to his kingdom. I accepted, and felt my insides explode into a million colorful heart-shaped confetti pieces. My heart, my gut, everything. I surrendered. I flew to his faraway lands. I cloaked myself in rainbows and wore dresses made of moonstone, amethyst, and citrine. Finches adorned my hair, their beautiful song haunted every place I visited. I glowed. I shined so bright. My light blinded him, he was afraid to come near it. He feared a burn, a scar, pain. So he extinguished my light.
I loved him, I loved him, I loved him.
I wanted to transform into a magician. I wanted to use my powers to shine light onto his cowardice. I wanted him to burn his dark kingdom, his palace of fear that prevented him from opening his heart and allowing love in. I wanted him to turn his back on the ashes and the rubble, to run from it and into my arms.
Ertesi gün sabah saatlerinde bahçede güneşin altında, capcanlı renklerin ortasında yanımda kedi ve köpekler kahvaltımı ediyordum.
Hemen sonra bir kaç gün önce hayal kırıklığı yaşadığım bir konu kalbime dokunuverdi, renkler ufak ufak solmaya başladı, kediler yaklaşıp sarmalamaya başladı ben de ilişkimi çevremdeki canlılıktan ve hayattan çok tabağıma yöneltmeye başladım. Olayı paylaştığım, ailemden olan o kişi de dışarı çıktı ve eve girmek için "anahtarın var mı?" diye sordu. "Evet" dedim. Sonra yanımdan geçip gitti.
O sırada aklıma 'broken hearts' nüktesi geldi ve aynı anda evin yanındaki sokaktan benim yaşlarımda belki bir kaç yaş daha genç bir adam çıkıverdi ve "merhaba!" diye bana seslendi. Kısa bir konuşmanın ardından öğrendim ki anahtarını kaybetmiş ve benim evin diğer tarafındaki terasa düşürmüş ama hangi balkon olduğundan bir türlü emin olamamış. Elimdeki tabağı bırakıp eve yöneldim, içeri davet ettim birlikte çıktık terasa.
"Burası değil galiba, yok şu ev sanırım, evet evet şurası -->".
Fatma ablanın terasıymış orası.
Hemen sonra bir kaç gün önce hayal kırıklığı yaşadığım bir konu kalbime dokunuverdi, renkler ufak ufak solmaya başladı, kediler yaklaşıp sarmalamaya başladı ben de ilişkimi çevremdeki canlılıktan ve hayattan çok tabağıma yöneltmeye başladım. Olayı paylaştığım, ailemden olan o kişi de dışarı çıktı ve eve girmek için "anahtarın var mı?" diye sordu. "Evet" dedim. Sonra yanımdan geçip gitti.
O sırada aklıma 'broken hearts' nüktesi geldi ve aynı anda evin yanındaki sokaktan benim yaşlarımda belki bir kaç yaş daha genç bir adam çıkıverdi ve "merhaba!" diye bana seslendi. Kısa bir konuşmanın ardından öğrendim ki anahtarını kaybetmiş ve benim evin diğer tarafındaki terasa düşürmüş ama hangi balkon olduğundan bir türlü emin olamamış. Elimdeki tabağı bırakıp eve yöneldim, içeri davet ettim birlikte çıktık terasa.
"Burası değil galiba, yok şu ev sanırım, evet evet şurası -->".
Fatma ablanın terasıymış orası.
Ani gelişen konuşmamız sonrası kendini birden bir yabancının evinde bulduğu için mi, anahtarın yerini tespit etmiş olmanın heyecanıyla mı yoksa hem fikir olduğumuz an göz göze gelişimizin gerçekliğinden mi emin değilim ancak "teşekkür ederim" dedikten sonra ayak sesi çıkarmayarak hızlıca süzülerek uçup gitti.
Bahçeye döndüğümde bir de ne göreyim, kediler peynirimi yemiş!
Bahçeye döndüğümde bir de ne göreyim, kediler peynirimi yemiş!
Avatar Korra
Avatar kavramı ile Korra sayesinde tanıştım. Son Hava Bükücü Avatar'ın (The Last Airbender) varlığından haberdardım ancak 2003-2008 yılları arasına ait seriyi 2010 yıllarının başında görünce o dönemdeki görüntü kalitesi ön yargımdan dolayı izlemeyerek bir kenarda bırakmıştım. 2015 civarında ise Kadın bir savaşçı olduğu için Korra Efsanesi (The Legend of Korra) serisi ilgimi çekmişti, pazar sabahları uzun kahvaltılar eşliğinde izlediğimi hatırlıyorum. Seriyi bitirdikten sonra ilk Avatar serisine yine de başlamadım.
İçeriğin görüntüden daha değerli olduğunu anlamam için biraz zaman geçmesi gerekmiş. Geçtiğimiz yıl Şamanizm ile ilgili bir atölye'de tanıştığım bir arkadaşımın altını çizmesiyle seriye başladım. O kadar keyifliydi ki kendimi tutamayıp Korra'lı seriye yeniden başladım. Pek de keyif dolu olmadığım bir dönemden geçerken ise bu sahneye denk geldim.
geçmişimden bir şarkı
Geçmişiyle yarışmamalı ya insan hani, andaki seni sevmeli, bazen geçmişindeki sen ana geliyor. Belki sevmediğin bir sen oluyor o gelen. O geleni de sevmek gerekiyor. Sevdiğin senler geliyorsa da tut sakın bırakma.
Gölünüze taş düşerim
Sözleri Metin Altıok'a ait bir şiirden Fazıl Say bestesi, Serenad Bağcan'ın yorumu. Ağıt gibi ağıt.
Bazan oturduğum yerde
Kendi kendime dalıp giderim,
Bulanık geçmişimle.
Genişleyen halkalar çizerim,
Bir düşün uyanık imgesine.
Gölünüze taş düşerim.
Sizse hep konuşursunuz
Sığınıp kof sözlere,
Kaçarak kendinizden
Uğuldayan hüznünüzle.
Telâşla geceyi bulursunuz.
Gözünüze yaş düşerim.
Ibrahim Maalouf - Beirut
Gün ortası dinlemeye başlayınca öğle rakısına oturmuşluk hüznü veren amaaa sonuna vardığımda ödüllere boğulmuşçasına ateşleyen şarkı.
missing desert
Everything but the girl grubunun Missing şarkısı çalarken önümden Desert Glory isminde gemi geçmesi: "Like the desert miss the rain".
Buluşmuşuz Aslında
Lara di Lara arada bir karşılaşmayı sevdiğim bir arkadaşım gibi. Bir çeşit umut, biraz hüzün, hem bilge, hem de canlı. Kalp.
yassı
yerin dibinde ve göğün tepesinde iki oluş’un birbirine yakınlığı kadarız ve aynı zamanda bu uzaklığın ayrıklığı kadar yakınız. seni her yargıladığımda kelimelerimde olduğun yere bir göz atıyorum ve kendimdeki uzaklığımı görüp ürküyorum ortaya varamama ihtimalime.
sınırlara yaslanıp esnettiğim hallerim, varmak istediğimi sandığım yerlerden öyle yassı ki.
-
Nisan 20, 2016
-
Nisan 20, 2016
ben/siz
acıttı düşüncesizliğim
değerli sandığım düşünceyi
değersizleştirişim ben/sizliği.
-
Nisan 9, 2016
değerli sandığım düşünceyi
değersizleştirişim ben/sizliği.
-
Nisan 9, 2016
Ot
Bir gece, bir evde içim(d)e doğdun. Ölmüş topraktan bittin, tünedin; yabani ot gibi. Tutundum sana. Sözlerin, zamanla değerlendiler ve böylece her gün daha çok sevdim seni.
-
Mart 28, 2016
-
Mart 28, 2016
smoke
Two monks from different towns sat on top of a hill, the view was spectacular.
One monk said to the other, “This would be a lovely place to meditate.” The other monk replied, “Oh yes, I was thinking the same thing, only I wish I had my pipe as well.” “I too would love my pipe right now, but is it wise to smoke and meditate at the same time?” the other replied.
After some discussion, they were unable to find an answer. So they decided that they would each inquire their masters on the subject and then meet back on the hill the following day.
The next day they met on the same hill, overlooking the same beautiful view.
“I see that you have brought your pipe with you.” The first monk said to the other. “And I see that you didn’t bring yours.” They each exchanged a puzzled look. The monk without his pipe said, “I asked my master, ‘Can I smoke while I meditate?’, to which he replied, a rather offended, 'Never!’ What did your master say?”
The other monk held his pipe and with faint remorse said, “My master answered that it was fine, except I asked him, 'Can I meditate while I smoke?'."
Hafızanın kusuru
Hafızanın kusuru unutmasıdır dediklerinde bu kadarını beklemiyordum.
-
Nisan 30, 2016
-
Nisan 30, 2016
köşedeki kadın
Sokağın köșesinde bir kadın gördüm bugün ağlayan, neden sen geldin ki aklıma...
-
Nisan 29, 2016
-
Nisan 29, 2016
Tilt
bir okun fırlamadan önceki gerginliği var üzerimde ve yaslandığım yerlerin kendimi bırakmam koşuluyla vadettiği itme gücünde de gerginlik…
uçup gideceğim.
bir tilt makinesindeki parlak metal topu andırıyorum.
buz gibi, köşesiz ve hazır.
peki nereye gideceğim? yolumda giderken çarpacağım yerlerin beni dönüştüreceği hal…
evet, kesinlikle bu korkunun sebebi o olmalı.
-
Eylül 16, 2016
-
Eylül 16, 2016
tün-el
Yeni bir şey öğrenmeye başlarken daha girizgahın sadece yansımasını bile görünce oluşan dirence rağmen, düşünceleriyle konuşup yüzünü çamura gömercesine itme gücüyle esneyip şekillenerek karanlığa dalıyordu.
O kadar yalnızdı ki, kendini keşfe dair olduğunu sezdiği her yeni girişimi hayatına konumlayışını zihninde resmederken özgürlüğünü kısıtlamadan onu çevresinde dolanarak sevebilecek; akışkan ama kaynağı tükenmeyen bir sevgi tarafından sarıldığını, O sevgili tarafından izlendiğini hayal edip, güven duygusunu tecrübe etmeye çalışıyordu.
-
Aralık 24, 2016
-
Aralık 24, 2016
Rumi dede
Düşmem dersin düşersin,
şaşmam dersin şaşarsın.
En garibi de budur ya;
Öldüm der durur yine de yaşarsın.
şaşmam dersin şaşarsın.
En garibi de budur ya;
Öldüm der durur yine de yaşarsın.
"kazan" dairesi
topraklarında kaybolan ilk sinek ben değilim. ışığını kaybedip pervaneye doğru kanat çırpan ilk kanatlı ben olamam. benim realitem kendi karanlığından çıkmayı başarıp yeniden doğmak üzerine kurulu. doğduğumda kelebek olmak gibi hayallerim elbette var ama eğer bir sinek olarak doğacaksam da şartlarım var. bu şartların ne olduğunu bilmiyorum. şartlarım, olmaları gerektikleri için varlar. ya da ne olduklarını bilmediğim için cevap veremiyorum. yeniden doğmam lazım çünkü mevcut halimle yaşamak artık dayanılmaz olmaya başladı. her şeyin bu andan ibaret olduğunu bilmek ama anın içinde sürekli içe doğru çökmek gibi hislerim. ne hissettiğimi anlamaya çalışırken anlar birbirini kovalıyor ve ben yine geç kalıyorum. gömülüyorlar ve beni ağırlaştırıyor hatta donduruyorlar. vücudumda akmayı bir türlü öğrenememiş enerji blokları olarak varlıklarını asla unutturmayıp beni sürekli onların olmadığı bir hayatı düşleme konusunda mecbur bırakıyorlar. daha iyiyi daha güzeli düşlemek o kadar çok zamanımı alıyor ki, bu düşleri gerçekleştirmek için hiç enerjim kalmıyor. hissetmek için kendine ne hissettiğini soran bir insan ölmüştür sayılır zaten sanıyorum. ağır işleyen bir kazan dairesi gibiyim. hiç işlemiyor değilim. hem bir sinek hem de bir kazan dairesi olmak ne demek biliyor musun? bu soruyu yönelttiğim biri olduğunu zannetmek mesela? ağır işçinin işleri bunlar hep. bir özgürün uğraşacağı konular değil. yazdıkça yaşadığıma dair umutlanmak ve düşlerin içerisine ‘ilerde’ olabileceğimi düşlediğim şeylere bir yenisini ekleyip geleceği beklentilerle dolu bir çöplüğe dönüştürmek ve bir çöplük olarak gördüğün bir yere erişme konusunda gayret gösterememek gibi görevlerim var.
-
Mayıs 31, 2017
-
Mayıs 31, 2017
Ol'an kelebek
Günlerdir evde değilim, geldiğimde duvara konmuş bir kelebek ile karşılaştık. Odamdaydı. Odam koridorun en sonunda, başında ise salon var.
Bir çorba ısıttım, biraz da ekmek kızarttım. Ekmeğin üzerine gravyer eriterek ne kadar şımarık olduğumu düşündüm bir yandan. Gravyer alacak lüksü haydi kendime layık gördüm de kızarmış ekmeğin üzerine eritmek jakuziyi sütle doldurmaktan hallice oldu sanki. Kaşar bulamadım gravyer yedim sevgili Madam Antoinette, nasıl da haklıymışsınız meğer önerinizde.
Salona oturduğumda düzenimi bir daha kalkmamak üzere oluşturmaya gayret ettim, bilgisayarımın şarjını takıp okuma ihtimalim olan kitapları yakınıma koydum. Giriş katındaki evimin pencerelerini, gözetlenme ihtimaline mahal vermeyecek şekilde tül ve güneşlik perdelerimle milimetrik sürükleme hareketleri yaparak örttüm. Bir adım geri giderek, odayı havalandırmak adına sineklik olan pencereyi açık bırakmayı başarmıştım ve buna rağmen hiçbir yerden dışarının görünmeyeceği şekilde ayar çekmiştim. Kendimle gurur duyarken bayram süresince nefsime istediğini yemek konusunda sınırsız erişim sağladığım için hızlıca büyümüş güzel kalçalarımı fazlasıyla yumuşak koltuğuma serdim. Kendi kalçalarına güzel der mi insan demeyin, başkasında görsem dokunmak isterdim ve üstelik bunun hiçbir hastalıklı yanı yok.
Çorbamdan bir yudum aldım, ekmeğimden de bir ısırık… derken kelebek efendi teşrif buyurdular salona! Uzun zaman yalnız kalmak kolay değil hak veriyorum, ışığı görünce gelmiş olmalı. Salonda köşe bucak gezinmeye başladı zat-ı muhterem ve birden gözümün önünden kayboldu.
Sonra odanın ortasında olmadık bir anda yeniden belirmesi Narnia’ya gidip uzun ve mutlu bir hayat yaşadıktan sonra yarım kalan menkıbesini tamamlamak üzere geri geldiğine beni inandırdı.
Bu esnada önce ondan ezici derecede üstün olduğum sanrısına aldanıp insanlaştım. Büyüktüm, ellerim vardı ve kocaman ağzımla gravyerli ekmeğimi yutuyordum. Pencereyi açarsam gidebilirdi, istemezsem kısa ömrünün sonuna kadar bu evden başka bir yer göremezdi sinekten bozma kelebek cinsi olan bu hayvancağız. Bir hareketimle ölüp gidebilirdi ayrıca.
Bir yandan başka bir duyguya kapıldım. Davetsiz ve yolunu kaybetmiş görünen oydu ancak benden daha özgür olduğunu hissettim. Bir anda fevkalade kıskandım onu, hayatı gereksiz onlarca detayla dolu değildi ve bilinci sanıyorum yalnızca olmak üzerine vardı. Yalnızca uçuyordu, üzerinde kumaş ağırlığı yoktu. Gözetleyen komşular, sulaması gereken çiçekler, ödemesi gereken kira veya eritmesi gereken bir bayram poposu yoktu. Sadece ama sadece uçuyordu, ışığa yaklaşıyor sonra uzaklaşıyor sonra mutfağa gidiyor, bir şeye dikkat kesilip birden duraklıyor yine gözden kayboluyor ve geri geliyordu. Ol’an kelebek özgürdü.
-
Aralık 24, 2016
-
Aralık 24, 2016
Subscribe to:
Posts (Atom)