topraklarında kaybolan ilk sinek ben değilim. ışığını kaybedip pervaneye doğru kanat çırpan ilk kanatlı ben olamam. benim realitem kendi karanlığından çıkmayı başarıp yeniden doğmak üzerine kurulu. doğduğumda kelebek olmak gibi hayallerim elbette var ama eğer bir sinek olarak doğacaksam da şartlarım var. bu şartların ne olduğunu bilmiyorum. şartlarım, olmaları gerektikleri için varlar. ya da ne olduklarını bilmediğim için cevap veremiyorum. yeniden doğmam lazım çünkü mevcut halimle yaşamak artık dayanılmaz olmaya başladı. her şeyin bu andan ibaret olduğunu bilmek ama anın içinde sürekli içe doğru çökmek gibi hislerim. ne hissettiğimi anlamaya çalışırken anlar birbirini kovalıyor ve ben yine geç kalıyorum. gömülüyorlar ve beni ağırlaştırıyor hatta donduruyorlar. vücudumda akmayı bir türlü öğrenememiş enerji blokları olarak varlıklarını asla unutturmayıp beni sürekli onların olmadığı bir hayatı düşleme konusunda mecbur bırakıyorlar. daha iyiyi daha güzeli düşlemek o kadar çok zamanımı alıyor ki, bu düşleri gerçekleştirmek için hiç enerjim kalmıyor. hissetmek için kendine ne hissettiğini soran bir insan ölmüştür sayılır zaten sanıyorum. ağır işleyen bir kazan dairesi gibiyim. hiç işlemiyor değilim. hem bir sinek hem de bir kazan dairesi olmak ne demek biliyor musun? bu soruyu yönelttiğim biri olduğunu zannetmek mesela? ağır işçinin işleri bunlar hep. bir özgürün uğraşacağı konular değil. yazdıkça yaşadığıma dair umutlanmak ve düşlerin içerisine ‘ilerde’ olabileceğimi düşlediğim şeylere bir yenisini ekleyip geleceği beklentilerle dolu bir çöplüğe dönüştürmek ve bir çöplük olarak gördüğün bir yere erişme konusunda gayret gösterememek gibi görevlerim var.
-
Mayıs 31, 2017
