Şu aralar 20 yıl önce Türk sinemasından soğuyan annemi yeni Türk filmlerini izlerken görüyorum. Bir de gelip anlatıyor ve ayıplıyor beni izlemediğim filmler olduğunu duydukça. "Issız Adam"a gitmediğim için fırça yiyorum aklına her geldiğinde. Gideceğim, aklımda. Ben de ağlayacağım ya da hade len diyeceğim belki, belki de kendimi daha ıssız bulacağım bilemiyorum.Geçenlerde TVde O. Çocukları isimli Türk filmini izlerken gördüm annemi. O sırada laptopla yanında oturmuş internette bir şeylerle uğraşıyordum ki bir süre sonra bir arkadaşımdan (biz kendisine aramızda Bahadır diyoruz) msn mesajı geldi.
- O.Çocuklarını izledin mi?
- He, şimdi oynuyor annem bakıyor ben dinliyorum.
- Şunu gördün mü?
diyerek aşağıdaki fotoğrafı gönderdi. Şahane şahane.
İşte bu şahasere bakıp şunu düşündüm; hayatın hiçbir şeyin göründüğü gibi olmayabileceği kısımlarına hayranlık besliyorum. Öteleri berileri görmeye çalışmak konusunda duyduğumuz tembellikleri hatırlatıyor bana. Her şeyi göründüğü haliyle algılayan ya da algıladığı haliyle gören zihnimizin bize süper bir kazığı bu.
Hoşbulduk, ne diyim.
